در روز جمعه 26 آبان 1396ش و به مناسبت فرارسیدن یادروز شهادت جانسوز پیامبر اکرم حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه وآله و سبط گرانقدرش حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی دام ظله، در جمع هیئت های عزاداری از شهرهای مختلف ایران و طلاب گرامی سخنانی راهگشا بیان فرمودند. درقسمتى از بيانات ايشان آمده است:.

امروزه اسمِ اسلام هست، اما از خود اسلام خبری در میان نیست. گذشته از این در بیشتر کشورهای اسلامی، نه تنها نامِ اسلام را یدک می کشند، بلکه برخلاف آن عمل می کنند. آنان اسلامی دروغین را علم کرده اند؛ همان اسلامی که بنی امیه و بنی عباس در طول تاریخ داعیه دار آن بودند. شاید همه ی کشورهای اسلامی به این بلا گرفتار نباشند، اما متأسفانه در اکثر آنها اسلامی پوشالی و قلابی به چشم می خورد که با روحیه و تعالیم پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و امامان معصوم علیهم السلام کاملاً مغایر است. چگونه می توان کشوری اسلامی بنیاد نهاد و در آن شعار اسلام و مسلمانی سر داد ولی از آموزه های معاویه و یزید دم زد؟ مگر نه این است که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به ما امر فرمود که از علی علیه السلام اسلام و دین خود را برگیریم؟

«علی مع الحق والحق مع علی؛ علی با حق است و حق نیز همواره با علی است».

«علی مع القرآن والقرآن مع علی؛ علی همواره با قرآن [و قرین آن] است و قرآن نیز همواره با علی [و مؤید او] است».

با این همه سفارشِ مؤکد به پیروی از حضرت علی علیه السلام، چه دلیل و حجتی برای پیروی از هارون و مأمون و متوکل به جای می ماند؟ در ده ها کشور اسلامی امروزه نام اسلام هست، اما نه اسلامِ علی علیه السلام بلکه اسلام کسانی که به ناحق خلافت را غصب کرده اند و جلوه ای سقیم و ناساز از اسلام به جهانیان معرفی کرده اند. مردم دنیا نیز البته حق دارند که این اسلام ناقص و نادرست را نپذیرند و آن را پس بزنند.

در اسلام فقط سه ملاک وجود دارد: قرآن کریم، پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و عترت طاهره ی ایشان علیهم السلام. خدای عزوجل در قرآن کریم خطاب به فرستاده اش می فرماید: «قُلْ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ جَمِیعًا؛ بگو ای مردم من پیامبر خدا به سوی همه شما هستم» (اعراف/158).

پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله معصوم بودند و حائز مقام عصمت کبری. در ده سال حکومت ایشان در شهر مدینه، یک بار در اداره ی حکومت خود مداخله ی نظامی نکردند. ایشان فقط اداره کارها را به دست گرفته بودند. حضرت امیرمؤمنان علی علیه السلام نیز در تمام حکومت گسترده اش ـ که بزرگ ترین کشور آن روز زمین بود ـ به مسائل جزئیِ سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و خانوادگی تا آن گاه که مربوط به مصالح مسلمانان و کیان اسلام نباشد، نمی پرداختند. آن بزرگوار هرچند مردم را از نصایح خود محروم نمی کردند، لزوماً در همه ی امور نیز مداخله نمی کردند